Het plaatje bij dit bericht is weinig verhullend. Andy Fordham was te dik en was zich daar van bewust. Hij is het afgelopen jaar net zoveel kilo afgevallen als het aantal flesjes bier dat hij naar eigen zeggen ooit dronk op een dag, namelijk zestig.
Ik kwam gisternacht terug van een paar dagen Rome. De twee pilaren van een ooit grootse tempel voor Jupiter zijn echter minder geruïneerd dan Andy Fordham z'n lever. De arme darter heeft dan ook een levertransplantatie nodig. Wat iedereen gelukkig weet na de donorshow van BNN is dat er een tekort aan donoren is.
Nu denk ik aan een jonge moeder met een door een ziekte aangetaste lever. Levers groeien helaas niet aan de bomen, dus staat ze op een wachtlijst voor transplantatie. Één plekje voor haar op de wachtlijst staat onze dikke dronken darter. Heeft deze jonge moeder niet veel meer recht op een langer leven dan Andy? Bij de geboorte is iedereen gelijk, maar daarna begint je eigen verantwoordelijkheid, is een veel gehoord argument. Andy heeft zichzelf gesloopt en moet maar wat langer wachten.
Als we het verhaal uitbreiden zien we de ouders van de jonge moeder, een lerares en een succesvolle designer. Fordham werd daarentegen op zijn vijfde al door Fordham-senior mee de pub in gesleept. Zijn gescheiden vader bezatte zich en Andy gooide eenzaam pijltjes naar het dartbord. Gelijkheid bij geboorte is zo bekeken een grote illusie. Hoe onrechtvaardig het ook mag klinken, ik pleit voor een nieuwe lever voor Andy!
