Je ziet ze wel eens bij muziekfreaks, jaarlijstjes met de top 10 albums van het jaar. Nu ben ik of heel kieskeurig, óf ik luister te weinig verschillende muziek, want ik kan over de periode van een jaar amper tien écht goede albums opnoemen.
Het is gelukkig nog heerlijk zonnig en het einde van dit jaar is nog ver weg. Het einde van het decennium is echter relatief een stuk dichterbij. Tel daar bij op dat ik me op dit moment vanwege saaie gasten bij Pauw en Witteman een beetje verveel, en je komt uit bij Thomas z'n 2000-2009 decenniumlijstje!
1. Radiohead - Kid A (2000)
2. Sufjan Stevens - Illinois (2005)
3. Coldplay - Parachutes (2000)
4. Patrick Watson - Close to Paradise (2006)
5. DJ Tiësto - In Search of Sunrise 2 (2000)
6. Eels - Blinking Lights and Other Revelations (2005)
7. Pete Philly & Perquisite - Mindstate (2005)
8. Sufjan Stevens - Seven Swans (2004)
9. John Frusciante - Curtains (2004)
10. Franz Ferdinand - Franz Ferdinand (2004)
11. N*E*R*D - In Search Of... (2002)
12. Outkast - Speakerboxxx / The Love Below (2003)
13. Red Hot Chili Peppers - By The Way (2002)
14. Muse - Origin of Symetry (2001)
15. Beck - Sea Change (2002)
En dan mis je toch nog vette albums van Daft Punk, Belle and Sebastian, Bloc Party, Justice, Gorillaz, Arctic Monkeys, Deadmau5, Snow Patrol, Acda & de Munnik en goede albums van bands uit mijn bovenstaande lijstje (Amnesiac, In Rainbows, A Rush of Blood to the Head en minstens vijf albums van John Frusciante)
donderdag 24 september 2009
zondag 30 augustus 2009
Luie blog over de Uitmarkt
Afgelopen zaterdag en zondag bezocht ik de Uitmarkt. Het leek me leuk er iets over te bloggen, en begon als volgt:
De laatste zaterdag van augustus, net over achten. Ik sprint op mijn fiets van Enkhuizen naar Grootebroek. Nog geen twintig minuten later zit ik in de auto naar Amsterdam, op weg naar mijn woonruimte in de Bijlmer. Links van mij zitten Chiel en Arnoud. Vóór mij, helaas met veel meer beenruimte dan ik op de achterbank, zit Nick met naast hem aan het stuur Janne, onder ingewijden beter bekend als "Viking".
Vervolgens zou ik gaan beschrijven dat het zaterdagavond bij Pete Philly en Perquisite hard regende, (zie foto) waardoor mijn poncho mijn favoriete object van de dag werd.
Ook wilde ik opschrijven dat we nog even naar cafe de Kroon gingen, en na de terugreis met de nachtbus nog erg lang sliepen. (totdat Arnoud de motor pakte om croissants te halen)
Wat ook niet onvermeld mocht blijven in mijn stukje was het optreden van Acda en de Munnik op zondag. Vooral omdat ik de hele dag al 'Het Regent Zonnestralen' zat te pingelen op zowel keyboard als gitaar. In mijn blog wilde ik daarna deze foto gebruiken:
De connectie tussen zon, uitmarkt en een AH in de buurt wilde ik ook met een plaatje uitbeelden:
Maar hopelijk vergeven al mijn trouwe lezers me dit, zo'n blog maken over de Uitmarkt met foto's en kort aangegeven wat allemaal leuk was leek me veel te veel werk na zo'n gezellig maar vermoeiend weekend. Daarom deze blog met foto's waarin ik kort aangeef wat zoal leuk was op de Uitmarkt......
De laatste zaterdag van augustus, net over achten. Ik sprint op mijn fiets van Enkhuizen naar Grootebroek. Nog geen twintig minuten later zit ik in de auto naar Amsterdam, op weg naar mijn woonruimte in de Bijlmer. Links van mij zitten Chiel en Arnoud. Vóór mij, helaas met veel meer beenruimte dan ik op de achterbank, zit Nick met naast hem aan het stuur Janne, onder ingewijden beter bekend als "Viking".
Vervolgens zou ik gaan beschrijven dat het zaterdagavond bij Pete Philly en Perquisite hard regende, (zie foto) waardoor mijn poncho mijn favoriete object van de dag werd.
Ook wilde ik opschrijven dat we nog even naar cafe de Kroon gingen, en na de terugreis met de nachtbus nog erg lang sliepen. (totdat Arnoud de motor pakte om croissants te halen)Wat ook niet onvermeld mocht blijven in mijn stukje was het optreden van Acda en de Munnik op zondag. Vooral omdat ik de hele dag al 'Het Regent Zonnestralen' zat te pingelen op zowel keyboard als gitaar. In mijn blog wilde ik daarna deze foto gebruiken:
De connectie tussen zon, uitmarkt en een AH in de buurt wilde ik ook met een plaatje uitbeelden:
Maar hopelijk vergeven al mijn trouwe lezers me dit, zo'n blog maken over de Uitmarkt met foto's en kort aangegeven wat allemaal leuk was leek me veel te veel werk na zo'n gezellig maar vermoeiend weekend. Daarom deze blog met foto's waarin ik kort aangeef wat zoal leuk was op de Uitmarkt......
zondag 17 mei 2009
Daar zit je dan met je Frans en je fiets
Anderhalve week geleden smakte mijn racefiets, met mij erop, tegen een Franse auto, van een Fransman, in Frankrijk. Ik wilde rechtdoor, maar mijn tegenstander in deze crash wilde rechtsaf, daarbij vergetend van de zijspiegel gebruik te maken. En helaas, hij was sterker. Ik klapte op de motorkap, werd een beetje door elkaar geschud, was op een paar plekken opengehaald en had wat schaafwonden, onder andere één op m’n gezicht. Desondanks viel het allemaal wel mee, tot ik mijn fiets zag.
Mijn voorwiel heeft mijn 70 á 75 kilo vele honderden kilometers probleemloos kunnen dragen, maar deze klap was teveel. Geheel in Franse stijl had mijn wiel wel wat weg van een kurkentrekker, zoveel extra rondingen waren er aan toegevoegd door de botsing.
Een nare ervaring in Frankrijk was geboren. In dit land loert echter een groter gevaar voor Ollandèrs zoals ik, namelijk het aangaan van een gesprek met Fransen. Ik kom niet verder dan “Il est neuf heures et demie” als zo’n verre zuiderbuur mij vraagt hoe laat het is. En dan maar hopen dat het half tien is.
In dit geval was een gesprek echter onvermijdelijk. Vier mensen stapten uit de auto en de eerste, een oude man, begon onmiddellijk duidelijk te maken dat “rechtdoor gaat voor” in Frankrijk niet geldt. Ik had het geluk dat de chauffeur zelf wel voor rede vatbaar was, en hij bracht mij en mijn niet meer zo goed rijdende bicyclette naar het dichtstbijzijnde dorp. Ik werd wederom met mijn slechte Frans geconfronteerd in de auto. De man was bezorgd, wilde weten hoe het met mijn knie ging, met m’n pols, met m’n sleutelbeen, maar ik kwam niet verder dan heel vaak “ca va bien”. In het dichtstbijzijnde dorp bleek overigens geen fietsenmaker te zijn, en het lag vijftig kilometer van onze verblijfplaats. Maar maak dat maar eens duidelijk.
Uiteindelijk allang blij dat ik niets had gebroken en de rest van mijn fiets nog heel was, bleef ik achter bij een eettent met evenveel sfeer als een begrafenis met drie bezoekers. Mijn medefietsers (papa) Jan en (broertje) Yoran waren ondertussen ook in het dorpje aangekomen, inclusief contactgegevens voor schadevergoeding van het clubje Fransen in de auto. Peinzend over hoe we weer thuis zouden geraken, kwamen we uiteindelijk slechts tot de conclusie dat een croissant bij de bakker ons nu wel zou smaken.
Toen kwam echter de redding. Ik hoorde achter m’n rug een Vlaams aandoende stem. Toen ik mij omdraaide zag ik dan ook een man in een wielershirt met de Belgische driekleur gehuld. Hij had nog een plekje op de fietsendrager over, zei hij. Deze Mr. Mont Ventoux (hij deed ooit zes beklimmingen binnen 24 uur) heette Lucien en reed 50 kilometer extra om mij weer naar m’n verblijfplaats te brengen. Mijn medefietsers legden op de fiets de route af en zo stonden we twee dagen later, mét nieuw voorwiel op de top van de Mont Ventoux.
En we leefden nog lang en gelukkig!
Mijn voorwiel heeft mijn 70 á 75 kilo vele honderden kilometers probleemloos kunnen dragen, maar deze klap was teveel. Geheel in Franse stijl had mijn wiel wel wat weg van een kurkentrekker, zoveel extra rondingen waren er aan toegevoegd door de botsing.
Een nare ervaring in Frankrijk was geboren. In dit land loert echter een groter gevaar voor Ollandèrs zoals ik, namelijk het aangaan van een gesprek met Fransen. Ik kom niet verder dan “Il est neuf heures et demie” als zo’n verre zuiderbuur mij vraagt hoe laat het is. En dan maar hopen dat het half tien is.
In dit geval was een gesprek echter onvermijdelijk. Vier mensen stapten uit de auto en de eerste, een oude man, begon onmiddellijk duidelijk te maken dat “rechtdoor gaat voor” in Frankrijk niet geldt. Ik had het geluk dat de chauffeur zelf wel voor rede vatbaar was, en hij bracht mij en mijn niet meer zo goed rijdende bicyclette naar het dichtstbijzijnde dorp. Ik werd wederom met mijn slechte Frans geconfronteerd in de auto. De man was bezorgd, wilde weten hoe het met mijn knie ging, met m’n pols, met m’n sleutelbeen, maar ik kwam niet verder dan heel vaak “ca va bien”. In het dichtstbijzijnde dorp bleek overigens geen fietsenmaker te zijn, en het lag vijftig kilometer van onze verblijfplaats. Maar maak dat maar eens duidelijk.
Uiteindelijk allang blij dat ik niets had gebroken en de rest van mijn fiets nog heel was, bleef ik achter bij een eettent met evenveel sfeer als een begrafenis met drie bezoekers. Mijn medefietsers (papa) Jan en (broertje) Yoran waren ondertussen ook in het dorpje aangekomen, inclusief contactgegevens voor schadevergoeding van het clubje Fransen in de auto. Peinzend over hoe we weer thuis zouden geraken, kwamen we uiteindelijk slechts tot de conclusie dat een croissant bij de bakker ons nu wel zou smaken.
Toen kwam echter de redding. Ik hoorde achter m’n rug een Vlaams aandoende stem. Toen ik mij omdraaide zag ik dan ook een man in een wielershirt met de Belgische driekleur gehuld. Hij had nog een plekje op de fietsendrager over, zei hij. Deze Mr. Mont Ventoux (hij deed ooit zes beklimmingen binnen 24 uur) heette Lucien en reed 50 kilometer extra om mij weer naar m’n verblijfplaats te brengen. Mijn medefietsers legden op de fiets de route af en zo stonden we twee dagen later, mét nieuw voorwiel op de top van de Mont Ventoux.
En we leefden nog lang en gelukkig!
maandag 20 april 2009
Boeit het iemand?
Vanmiddag op metrostation Spaklerweg stond ik op lijn 53 naar Gaasperplas te wachten. Ik zat lekker in het zonnetje met muziek op mijn hoofd, maar toch sloeg even de verveling toe. Gelukkig ben ik tegenwoordig altijd en overal online met m'n iPhone, dus ik maakte een foto en binnen een seconde stond die op mijn Hyves. Een paar dagen daarvoor deed ik hetzelfde in de tuin bij mijn ouders. Één klik en de prachtige kersenboom in bloei stond op het web.
Ik vraag me vaak af wat mensen drijft om hun tijd op deze manier te verdoen. Het heeft voor mij weinig waarde om te zien waar die ene collega die ik eigenlijk net niet goed genoeg ken nu weer uithangt. Maar helaas, op de momenten dat ik niet over deze dingen nadenk ben ik zelf net zo goed mijn zonnige balkon aan het fotograferen. Zo laat ik komende week ongetwijfeld aan de wereld weten dat ik net de Mont Ventoux ben opgefietst. Mét een leuk plaatje erbij!
Gelukkig zit ik vol zelfreflectie en bescheidenheid. Mijn wie-wat-waar foto's zijn wél het neusje van de zalm qua creativiteit. Zeer de moeite waard om even aan te klikken, net zoals mijn minstens zo boeiende blogs!
Ik vraag me vaak af wat mensen drijft om hun tijd op deze manier te verdoen. Het heeft voor mij weinig waarde om te zien waar die ene collega die ik eigenlijk net niet goed genoeg ken nu weer uithangt. Maar helaas, op de momenten dat ik niet over deze dingen nadenk ben ik zelf net zo goed mijn zonnige balkon aan het fotograferen. Zo laat ik komende week ongetwijfeld aan de wereld weten dat ik net de Mont Ventoux ben opgefietst. Mét een leuk plaatje erbij!
Gelukkig zit ik vol zelfreflectie en bescheidenheid. Mijn wie-wat-waar foto's zijn wél het neusje van de zalm qua creativiteit. Zeer de moeite waard om even aan te klikken, net zoals mijn minstens zo boeiende blogs!
woensdag 18 februari 2009
De Bijlmer en de Rabo
Na er slechts 10 maanden te hebben gewoond, ga ik Amsterdam Noord weer verlaten. Mijn nieuwe bestemming wordt de Bijlmer, Amsterdam Zuidoost.
Uiteraard komt er veel kijken bij een verhuizing, maar ondertussen raak ik er aan gewend. Ik zeg m'n internet op, de kabeltelevisie wordt afgesloten en ik vertel de verzekeraar, gemeente en bank dat ik ga verhuizen. Honder procent vlekkeloos gaat helaas geen enkele verhuizing. In dit geval werkte de bank niet mee. Of juist wel?
Ik "bankier" namelijk bij de meest betrouwbare bank van Nederland, de enige die nog geliefd is in tijden van crisis, de Rabobank. Ondanks mijn huidige woonplaats zit ik nog steeds bij afdeling West-Friesland Oost. Om mijn verhuizing door te geven vulde ik op de site een contactformulier in en vroeg of men even mijn adresgegevens kon veranderen. Ik kreeg geen antwoord.
Een kleine week later belde ik maar even met het hoofdkantoor in Zwaagdijk, waar mij werd verteld dat ik schriftelijk mijn verhuizing moest doorgeven, met handtekening erbij. Of bij een kantoor in de regio langsgaan.
De laatste optie leek mij het makkelijkste, dus een vrijdagochtend arriveerde ik bij Rabokantoor Bovenkarspel. Wat bleek? Op mijn oude adres was niemand ingeschreven. Ik twijfelde nog of ik mijn postcode wel goed had onthouden, ik woonde er immers maar 10 maanden. De mevrouw achter de balie keek me aan alsof ik een idioot was, en zo voelde ik me ook. Wie onthoudt z'n postcode niet?
Ik kon de mevrouw bewegen om dan maar op mijn naam te zoeken. Wat bleek? Ik stond ingeschreven op mijn nieuwe adres in Amsterdam Zuidoost! Hulde aan de Rabobank dat dit zo gemakkelijk gaat! Waarom zou je je aan je eigen regels en procedures houden? Mijn volgende missie is in ieder geval om de bankafschriften van die vervelende vent drie huizen verderop voortaan in Valkenburg te laten bezorgen.
Uiteraard komt er veel kijken bij een verhuizing, maar ondertussen raak ik er aan gewend. Ik zeg m'n internet op, de kabeltelevisie wordt afgesloten en ik vertel de verzekeraar, gemeente en bank dat ik ga verhuizen. Honder procent vlekkeloos gaat helaas geen enkele verhuizing. In dit geval werkte de bank niet mee. Of juist wel?
Ik "bankier" namelijk bij de meest betrouwbare bank van Nederland, de enige die nog geliefd is in tijden van crisis, de Rabobank. Ondanks mijn huidige woonplaats zit ik nog steeds bij afdeling West-Friesland Oost. Om mijn verhuizing door te geven vulde ik op de site een contactformulier in en vroeg of men even mijn adresgegevens kon veranderen. Ik kreeg geen antwoord.
Een kleine week later belde ik maar even met het hoofdkantoor in Zwaagdijk, waar mij werd verteld dat ik schriftelijk mijn verhuizing moest doorgeven, met handtekening erbij. Of bij een kantoor in de regio langsgaan.
De laatste optie leek mij het makkelijkste, dus een vrijdagochtend arriveerde ik bij Rabokantoor Bovenkarspel. Wat bleek? Op mijn oude adres was niemand ingeschreven. Ik twijfelde nog of ik mijn postcode wel goed had onthouden, ik woonde er immers maar 10 maanden. De mevrouw achter de balie keek me aan alsof ik een idioot was, en zo voelde ik me ook. Wie onthoudt z'n postcode niet?
Ik kon de mevrouw bewegen om dan maar op mijn naam te zoeken. Wat bleek? Ik stond ingeschreven op mijn nieuwe adres in Amsterdam Zuidoost! Hulde aan de Rabobank dat dit zo gemakkelijk gaat! Waarom zou je je aan je eigen regels en procedures houden? Mijn volgende missie is in ieder geval om de bankafschriften van die vervelende vent drie huizen verderop voortaan in Valkenburg te laten bezorgen.
dinsdag 28 oktober 2008
De piano is weer cool
De piano is weer cool. Naar de buitenwereld ongetwijfeld niet echt, maar in mijn eigen wereldje wel. Waarom? Ik ben weer begonnen te spelen.
Vroeger speelde ik blokfluit, zoals ieder kind van ouders die dat een belangrijk stuk van de opvoeding vinden. Meteen hierna begon ik aan de piano. Nog voordat ik op school ook maar aan huiswerk had gedacht, kreeg ik het al mee bij pianoles. Je moet immers oefenen. Helaas is dat een karaktertrek die bij mij al 22 jaar hetzelfde is. Ik wil in m'n vrije tijd zelf kunnen kiezen wat ik ga doen. Huiswerk, hoe interessant ook, hoort daar niet bij.
Na een jaar of 3-4 met steeds meer tegenzin maar minder oefening naar de lessen te gaan hield het dan ook op. Ik was toen een jaar of 11.
Op m'n vijftiende kreeg ik echter langzaamaan een goede en brede muzieksmaak. Die was ik op m'n 22e gelukkig ook nog niet kwijt. En ik kende een drummer en iemand die net begon met gitaar spelen. Dat gitaar spelen wilde ik ook, en kampvuurliedjes zijn dan ook geen probleem meer. We gingen ook met z'n drieen nummers spelen, en er stond een keyboard in onze "studio". Het ging weer kriebelen. En hoewel ik bij sommige nummers nog 2e gitaar speel, of bij gebrek aan een bassist de basgitaar op schoot leg, durf ik het weer te zeggen; ik ben (beginnend :P) pianist!
http://www.youtube.com/watch?v=KjVQPVjqfss
(samen met Nick en Arnoud, de betreffende drummer en gitarist)
Vroeger speelde ik blokfluit, zoals ieder kind van ouders die dat een belangrijk stuk van de opvoeding vinden. Meteen hierna begon ik aan de piano. Nog voordat ik op school ook maar aan huiswerk had gedacht, kreeg ik het al mee bij pianoles. Je moet immers oefenen. Helaas is dat een karaktertrek die bij mij al 22 jaar hetzelfde is. Ik wil in m'n vrije tijd zelf kunnen kiezen wat ik ga doen. Huiswerk, hoe interessant ook, hoort daar niet bij.
Na een jaar of 3-4 met steeds meer tegenzin maar minder oefening naar de lessen te gaan hield het dan ook op. Ik was toen een jaar of 11.
Op m'n vijftiende kreeg ik echter langzaamaan een goede en brede muzieksmaak. Die was ik op m'n 22e gelukkig ook nog niet kwijt. En ik kende een drummer en iemand die net begon met gitaar spelen. Dat gitaar spelen wilde ik ook, en kampvuurliedjes zijn dan ook geen probleem meer. We gingen ook met z'n drieen nummers spelen, en er stond een keyboard in onze "studio". Het ging weer kriebelen. En hoewel ik bij sommige nummers nog 2e gitaar speel, of bij gebrek aan een bassist de basgitaar op schoot leg, durf ik het weer te zeggen; ik ben (beginnend :P) pianist!
http://www.youtube.com/watch?v=KjVQPVjqfss
(samen met Nick en Arnoud, de betreffende drummer en gitarist)
dinsdag 16 september 2008
Photoswap op de iPhone
Ik heb sinds een paar weken een iPhone. Alle kritiek waar je in de media mee doodgegooid wordt is ontererecht. Punt. Daar wilde ik het namelijk niet over hebben. Veel interessanter is namelijk Photoswap.
Een omschrijving:
Looking at something worth taking a picture of ? Use PhotoSwap and send your picture immediately to another randomly-selected PhotoSwap user. In exchange you'll get his.
You can reply to each picture you receive with ... another picture of course! And engage in a real photo-based conversation.
Each picture taken has one and only one recipient. Be surprised by a unique glimpse into someone else's life !
PhotoSwap is a ground breaking new social networking application. Don't hesitate to try it out ! No registration or setup required, simply install and enjoy.
Het eerste wat mij opviel is dat net als de meeste internetters ook de iPhone gebruiker van het mannelijke geslacht was. Na slechts enkele foto-uitwisselingen kwam al de eerste foto van een bobbel in een broek. Figuren die er blijkbaar op uit zijn om (plat gezegd) te "fotofappen" Gelukkig is alle misbruik te melden, dus de "report" knop heb ik enkele keren moeten gebruiken.
Deze Female van 31 uit de US is er overigens ook niet van gediend en fotografeert al haar huisdieren. Wij hebben echter maar 1 kat, dus dit 'gesprek' was gauw over. Na een paar foto's van iemand op een terras in Hawaii kwam ik de eerste Nederlander tegen. Al net zo'n vies volkje als de Amerikanen overigens: (even ter uitleg; diegene vroeg om "boobs" waarop ik antwoordde dat ik hoogstens cup A had)
Zoals ik al zei, ik ben een jongetje en weet dat je met een foto van mijn Star Wars films andere photoswap jongetjes blij maakt. Sommigen zijn dan wel weer van het type die er een iets te uitgebreide hobby van hebben gemaakt en elk Star Wars poppetje in hun huis terugsturen. Alsof ik niet weet hoe Obi Wan Kenobi eruit ziet!
Daar kon ik helaas niet tegen op! Gelukkig won ik van een Amerikaan wat betreft de drankencollectie. Mijn kwaliteitswhiskey was fotogenieker dan zijn nep-Baileys.
Vervolgens kwamen er weer een paar nietszeggende figuren met foto's, hoewel iemand op mijn foto's van gitaar en keyboard reageerde door een foto te maken van een gitarenwinkel en vervolgens elke Amerikaanse "cop-car" die hij/zij tegenkwam fotografeerde.
Iedereen met een iPhone en een verveelde bui raad ik dus aan om even te Photoswappen. Met tekst communiceren is nog moeilijk, maar voor alles is een oplossing:
Een omschrijving:
Looking at something worth taking a picture of ? Use PhotoSwap and send your picture immediately to another randomly-selected PhotoSwap user. In exchange you'll get his.
You can reply to each picture you receive with ... another picture of course! And engage in a real photo-based conversation.
Each picture taken has one and only one recipient. Be surprised by a unique glimpse into someone else's life !
PhotoSwap is a ground breaking new social networking application. Don't hesitate to try it out ! No registration or setup required, simply install and enjoy.
Het eerste wat mij opviel is dat net als de meeste internetters ook de iPhone gebruiker van het mannelijke geslacht was. Na slechts enkele foto-uitwisselingen kwam al de eerste foto van een bobbel in een broek. Figuren die er blijkbaar op uit zijn om (plat gezegd) te "fotofappen" Gelukkig is alle misbruik te melden, dus de "report" knop heb ik enkele keren moeten gebruiken.
Deze Female van 31 uit de US is er overigens ook niet van gediend en fotografeert al haar huisdieren. Wij hebben echter maar 1 kat, dus dit 'gesprek' was gauw over. Na een paar foto's van iemand op een terras in Hawaii kwam ik de eerste Nederlander tegen. Al net zo'n vies volkje als de Amerikanen overigens: (even ter uitleg; diegene vroeg om "boobs" waarop ik antwoordde dat ik hoogstens cup A had)
Zoals ik al zei, ik ben een jongetje en weet dat je met een foto van mijn Star Wars films andere photoswap jongetjes blij maakt. Sommigen zijn dan wel weer van het type die er een iets te uitgebreide hobby van hebben gemaakt en elk Star Wars poppetje in hun huis terugsturen. Alsof ik niet weet hoe Obi Wan Kenobi eruit ziet!
Daar kon ik helaas niet tegen op! Gelukkig won ik van een Amerikaan wat betreft de drankencollectie. Mijn kwaliteitswhiskey was fotogenieker dan zijn nep-Baileys.Vervolgens kwamen er weer een paar nietszeggende figuren met foto's, hoewel iemand op mijn foto's van gitaar en keyboard reageerde door een foto te maken van een gitarenwinkel en vervolgens elke Amerikaanse "cop-car" die hij/zij tegenkwam fotografeerde.
Iedereen met een iPhone en een verveelde bui raad ik dus aan om even te Photoswappen. Met tekst communiceren is nog moeilijk, maar voor alles is een oplossing:
Abonneren op:
Posts (Atom)
